Reisverslag Afrika

Lieve allemaal,

Na een rondreis via 13 verschillende luchthavens*, 14 keer stijgen en landen en een hoop belevenissen rijker ben ik gisteren weer thuisgekomen in Roemenië. Samen met Beryl heb ik een hele bijzondere tijd mogen beleven, eerst in Maridi in Zuid-Sudan, vervolgens in de Zuid-Sudanese stad Yei en daarna in Tororo/Osia in Uganda.
Ons doel: het trainen en bemoedigen van lokale kinderwerkers en leerkrachten en vooral ook de kinderen!

Maridi was onze eerste stop. Dit was voor ons allebei een nieuwe plaats dus we waren erg benieuwd wat we hier zouden aantreffen. We werden ondergebracht in het guesthouse van de episcopal church. Met deze kerk zouden we deze eerste week steeds samenwerken. We reisden in Sudan steeds samen met Beryl's zus en zwager die hier jaren hebben gewoond.
In de tweeeneenhalve dag dat we in Maridi waren hebben we onderwijs mogen geven aan leerkrachten, zondagsschoolonderwijzers en een programma mogen verzorgen op twee basisscholen.

Zuid-Sudan is een land dat onvoorstelbaar veel schade heeft opgelopen van jaren en jaren van oorlog en angst. En dat merk je aan alles. Jarenlang hebben de mensen geleefd in vluchtelingenkampen of verstopt in het woud en daardoor is er een enorm gebrek ontstaan aan opgeleide mensen op alle gebieden. Er zijn ongelofelijk veel kinderen maar nauwelijks leerkrachten om hen les te geven. Klassen van ver over de 100 kinderen, met een leerkracht met nauwelijks kwalificaties zijn eerder regel dan uitzondering. Toch zijn het deze kinderen die het land zullen moeten gaan opbouwen, alleen als zij vanuit vrede met elkaar gaan leven hebben ze hoop op een betere toekomst.

En na zoveel haat en wantrouwen kun je alleen met de kracht en de liefde van God echt verandering brengen die standhoudt. We hebben het met de kids gehad over koning Josia die als kind al koos dat hij een verandering wilde brengen in zijn land en die er radicaal voor koos om God te volgen.

Tweeeneenhalve dag is absoluut veel te kort voor een plek als deze dus ik hoop en bid dat God het verder uitwerkt en dat we wie weet nog eens terug kunnen gaan om meer te doen.

Om je een beetje beeld te geven van leven in Maridi kun je op de foto's de huizen zien waar de mensen in wonen. Water halen is een dagtaak. Er is geen stromend water en geen riolering. 's morgens en 's avonds haalden wij ons emmertje water uit de olieton die boven een vuurtje stond te pruttelen zodat we ons op onze kamer een beetje konden wassen. 's nachts tussen 12 en 7 is er helemaal geen electriciteit dan is de wereld zo donker dat je nauwelijks een hand voor ogen ziet. Het moet tijdens de oorlog zo eng zijn geweest om te weten dat de vijand zich altijd in het duister op kon houden.

Nu is het guesthouse van Maridi nog steeds de basis van enkele VN soldaten die vooral als taak hebben om de politie te trainen.

Op vrijdag maakten we ons 's morgens in het donker op voor de tocht per jeep naar de stad Yei. Een tocht van een uur of 5 over de gravel/modderwegen. Onderweg zie je nauwelijks andere voertuigen, in dit land lijken alleen hulporganisaties over auto's te beschikken, plus de enkele eenzame vrachtwagens die vanuit de buurlanden ergens naartoe proberen te komen met hun lading maar waarvan de helft (van dit al kleine aantal) met pech of erger langs de kant stilstaat.

Yei is een wat grotere stad maar bestaat nog steeds voornamelijk uit hutjes en metalen winkelkeetjes. En om over de wegen in de stad te kunnen rijden heb je absoluut een 4 wheel drive nodig. In de oorlog is de stad volledig ontruimd geweest en was het levensgevaarlijk om hier te komen, iedereen die je spreekt heeft wel verhalen over hoe het in die tijd was.
Wat opvalt is hoe vaak mensen spreken over de trouw van God dwars door alles heen.

Hier hadden we een trainingsdag voor kinderwerkers uit twee verschillende kerken. Erg leuk. Het enige lastige in dit land is dat de mensen niet gewend zijn om te reageren op onderwijs en als ze het al doen dan wordt vaak een sociaal wenselijk antwoord gegeven. In een groep met mannen erbij zijn de vrouwen helemaal zeer zwijgzaam.
Gelukkig kwamen ze met wat spelletjes en het samen uitspelen van een toneelstuk wel een beetje los.

Samen met deze kinderwerkers bereidden we de twee kinderdiensten voor zondag voor.
Zondagochtend was echter een ervaring op zich want in de eerste kerk waar we kwamen was een fundraising aan de gang. Tsja en daar was eigenlijk iedereen voor ingeschakeld. Dus bleven wij met 1 kinderwerker en zo'n 250 kinderen alleen onder een boom. De muziekgroep die er zou zijn was in geen velden of wegen te bekennen en ook de meeste kinderwerkers van de dag ervoor niet. Gelukkig uiteindelijk wel een leuk programma kunnen hebben met de kinderen. 's middags tijdens de lunch het muziekteam getraceerd....ja ze zouden er vanmiddag echt wel zijn....wij hoopten dat dat ook gold voor de kinderwerkers van de kerk waar we nu heen zouden gaan...maar ach...we zouden het wel zien. In de stromende regen kwamen we in onze jeep met 5 volwassenen en zo'n 16 kinderen aan bij het rieten kerkje dat echter vol bleek te zitten met vrouwen van de mothers Union...dus wij naar de school vlakbij waar al heel veel kinderen een veilig heenkomen tegen de regen hadden gevonden. Inmiddels was het voor Sudanese begrippen echt koud.

Na een poosje werd toch besloten dat we naar de kerk zouden verhuizen en dus hadden we een bijeenkomst met vrouwen en kinderen. Door de regen en het lage rieten dak was het ontzettend donker in de kerk. Toch maar begonnen met het aanleren van wat nieuwe liedjes terwijl de kinderen toe bleven stromen. Het muziekteam arriveerde zowaar, plus een generator en een piano! En iemand was zo verstandig geweest een lamp mee te nemen. Eén groot feest voor de kinderen want dit was echt uniek voor hen. Zoals gebruikelijk in Sudan leidden meerdere groepen het zingen, maar er was één groep die me echt is bijgebleven omdat zij echt aanbaden en de kinderen ook meenamen in aanbidding. Dit was een groep jongelui van begin 20 die samen in deze kerk elke zondag Engelse diensten organiseerden, feitelijk waren zij de gemeenteleiding van dat deel van de kerk en ik denk echt voorbeelden voor de kinderen. Super om hen bezig te zien. Beryl sprak hier ook over Josia en ik denk dat de boodschap hier zeker overkwam.

De volgende week reisden we door naar Uganda naar Tororo waar Cor en Grace Koelewijn en hun gezin leven. Vorig jaar zijn we ook bij hen geweest en toen hebben we een conferentie verzorgd voor kinderwerkers, voorgangers en leerkrachten. Nu mochten we een week lang een 'school of the supernatural' organiseren voor de kinderen van het internaat dat zij hebben opgezet in het dorp Osia. Kimbilio (wat schuilplaats betekent) is een school waar 73 kinderen leven. Het overgrote deel van deze kinderen is wees en Kimbilio biedt hen een kans op een toekomst en vooral ook een thuis. Ik heb ervan genoten om te zien hoe zij en hun leerkrachten met elkaar samenleven. Er heerst op dit project zo'n sfeer van liefde en vrede en dat is ontzettend bijzonder als je erbij stilstaat hoeveel deze kinderen vaak al hebben meegemaakt.

Zes dagen lang hebben we les mogen geven over het koninkrijk van God, de omwisseling aan het kruis, het verstaan van Gods stem en de gaven van de Heilige Geest. Op de laatste dag konden we de helft van de kinderen meenemen op outreach naar de gevangenis en het ziekenhuis om daar voor de mensen te bidden.

De kinderen zogen het onderwijs echt in, vooral de oudste groep. een paar momenten waren echt heel mooi zoals de twee kinderen die na het onderwijs over de omwisseling aan het kruis...dat Jezus jouw afwijzing heeft omgewisseld voor aanvaarding....naar buiten renden terwijl ze heel hard riepen 'I am accepted!!' een heel duidelijk doorleefd statement voor een weeskind in dit land.

Het was ook heerlijk om samen met hen te aanbidden. Deze kinderen zijn gewoon zo echt, je voelde dat zo veel van hen een hart hadden dat niet aan zichzelf dacht maar bereid was een ander te dienen....niet vanuit de één of andere zwakheid maar vanuit een krachtige persoonlijke relatie met God. Tijdens de outeach baden ze voor de mensen in het ziekenhuis en voor heel veel gevangenen...grote sterke criminelen....en dit ging met zoveel kracht gepaard. Geen standaard gebedjes maar echte krachtige gebeden gericht aan de troon van God met de absolute overtuiging dat Hij hen hoorde en zou antwoordde. Ze gaven woorden van God door en mensen werden diep aangeraakt. Zowel in de gevangenis als in het ziekenhuis mogen ze terugkomen zo vaak ze maar willen. Dus mogelijk gaan ze voortaan elke maand een middag op outreach.

Wat mij heel diep raakte was ook dat de hoofdonderwijzeres Rechael tijdens de outreach de jongere kinderen die nog op het project waren verzamelde en tijdens de hele periode dat wij wegwaren met hen voor de outreach groep heeft gebeden en God heeft aanbeden. Deze kinderen zijn 7-9 jaar oud en ze hebben dat twee uur lang zo trouw gedaan. Mede door wat Rechael hun leerde beseften ze dat je niet altijd op de plaats zelf hoeft te zijn maar dat gebed krachtig is omdat God het werk doet. Zo vaak beseffen wij niet hoe belangrijk het gebed is en vinden we de zichtbare 'actie' veel interessanter. Maar deze jonge kinderen en hun juf wisten hoe belangrijk het was wat ze deden en ik geloof dat dat hen heel sterk maakt ook als ze hier in de toekomst mee verder gaan.

Na een schitterden week daar was het helaas tijd om afscheid te nemen. Terug in de hoofdstad Entebbe konden we Geoff en Hayley Smith nog ontmoeten. Vrienden uit Nieuw-Zeeland die jaren in Roemenië hebben gewerkt en nu al enkele jaren in Uganda werken. Erg leuk om hen terug te zien en bij te praten.

Na twee daagjes in het frisse Nederland ben ik inmiddels gisteren weer aangekomen in het nog koudere Roemenië :-) brrr.
Morgen weer lekker aan de slag in een nieuwe week...ben benieuwd hoe het met alle kids is!

Heel veel liefs vanaf hier,

Ilja


* voor de liefhebbers de route:
Targu-Mures
Dortmund
Schiphol
Cairo
Dar es Salaam (Tanzania...beetje omgevlogen vanwege gemiste aansluiting)
Kilimanjaro
Entebbe (Uganda)
Kajansi (MAF luchthaven)
Arua (noord-uganda)
KejiKeji (oid...)
Juba (hoofdstad zuid-sudan...heeft zelfs een landingsbaan met asfalt!!)
Maridi
Yei
Arua
Entebbe- met de auto naar Tororo
Entebbe
Cairo
Schiphol
Dortmund
Targu-Mures :-)